Mijn 3 bevallingen 

Als mama van 3 prachtige kinderen heb ik 3 x een bevalling mogen meemaken. Alle 3 hele verschillende ervaringen en alle 3 de ervaringen hebben bijgedragen aan mijn keuze om geboortefotograaf te worden. Eigenlijk kan ik zeggen dat ik niet anders meer kon. Ik voelde in alles dat dít is wat ik te doen heb. Moeders & kinderen laten zien hoe krachtig & geliefd ze zijn. Niet alleen bij geregisseerde fotoshoots maar juist ook in de echte, pure momenten rondom de bevalling. 
Hieronder zal ik over alle 3 mijn bevallingen iets delen en uitleg geven waarom dit bij heeft gedragen aan mijn keuze om voor geboortefotografie te gaan.

In maart 2014 ben ik voor de eerste keer moeder geworden. Tijdens de zwangerschap merkte ik hoe ontzettend magisch ik het vond: een groeiende buik, een droom die werkelijkheid werd en samen toegroeien naar het moment dat hij bij ons zou komen. Magisch was voor mij echt het woord tijdens die zwangerschap.
We kochten een filmcamera en namen onze systeemcamera mee naar het ziekenhuis toen ik ging bevallen. Van tevoren had ik aangegeven dat ik geen mannen en geen stagiaires bij de bevalling wilde maar de mannelijke stagiair heeft na de geboorte de camera gepakt en is foto’s gaan maken. Daar ben ik nog steeds heel blij mee!
Wat ik wel heel moeilijk vind is dat er geen foto’s zijn van voor de geboorte. Zo hoorde ik enkele jaren geleden dat mijn zoon ‘blijkbaar’ een schedelelektrode heeft gekregen. Hier heb ik geen toestemming voor gegeven en dit wist ik dus ook niet. Het was dat mijn man een keer een foto ervan zag en zei dat onze zoon er ook zo een had gehad. Ik heb me daar vaak schuldig over gevoeld ook al weet ik dat ik dit moment niet meer kan veranderen. Gelukkig heeft Simone van @potjegelukkindercoaching mij hier heel fijn bij geholpen.
Ook heb ik geen idee van de tijdsduur van het stukje voor de geboorte. Voor m’n gevoel gebeurde alles om 4.00 uur. Ik moet het doen met de flarden van mijn eigen herinnering maar heb geen compleet verhaal. Het feit dat ik hier nu bijna 11 jaar na dato nog zo’n uitgebreide post over kan schrijven zegt genoeg.
De foto’s die ik heb van de momenten na de geboorte zijn heel waardevol en kostbaar. En ik vind het moeilijk dat ik geen foto’s heb van het verhaal. Deze 2 foto's zijn na elkaar gemaakt.

Mijn tweede bevalling in maart 2017 ging supersnel. Om 21.15u begonnen de weeën en om 00.34u had ik mijn dochter in mijn armen. Onze zoon lag lekker te slapen en ik ving de weeën op op de grond hangend op de salontafel. Toen we de verloskundige belde, zei ze dat ik even onder de douche moest gaan staan. Ik ben echt heel gevoelig voor aanrakingen, dus onder de douche gingen de weeën weg. Het was volgens de verloskundige dus toch nog niet het echte werk. Een uurtje later kreeg ik een druk gevoel en toen heeft mijn man de verloskundige opnieuw gebeld. Toen ze binnenkwam had ik 8 cm ontsluiting en vroeg ze mijn man de kraamzorg te bellen. Terwijl hij wilde gaan bellen heb ik hem teruggeroepen, onze dochter kwam NU. De verloskundige kon nog net haar handschoenen aantrekken en haar opvangen. Ik klemde haar stevig tegen mij aan en vroeg mijn man foto’s te gaan maken. Toen hij de navelstreng ging doorknippen ben ik zelf maar foto’s gaan maken. 3 uur na de geboorte kwam de kraamzorg binnen.
Van deze bevalling heb ik dus geen foto’s waar we samen op staan. De eerste foto van ons samen is pas in de ochtend. Er was geen kraamzorg om foto’s te maken. Ik heb gelukkig wel wat foto’s van net na de geboorte omdat mijn man die heeft gemaakt maar het is jammer dat er niemand was om meer foto’s te maken. Ook al is dit een hele positieve ervaring. Mijn zelfvertrouwen is door deze bevalling ook ZO gegroeid. Ik was zo mega trots dat ik mijn dochter helemaal zelf in ons eigen huis op de wereld heb gezet. Ik had van dit mooie moment ook graag foto’s gehad.

Bij mijn derde bevalling in juni 2019 had ik Valeska als geboortefotograaf. Zij fotografeert nu inmiddels geen geboortes meer dus kan haar niet taggen. Waar kind 1 en kind 2 beide met 40,2 geboren zijn, wilde kind 3 toch graag haar eigen verjaardag. Mijn zwager was jarig op de dag dat ik 40,2 zou zijn en ik wist van tevoren al dat ik die dag mijn benen stijf bij elkaar zou houden. Achteraf bleek dat ik die dag al 3/4 cm ontsluiting had (ik werd gestript bij de verloskundige). Met 40,3 werd ik om 6.00 uur wakker van een kramp. Daarna viel ik weer in slaap en werd een kwartier later weer wakker van een kramp. Na een uurtje bedacht ik me dat dit wel eens het begin kon zijn. Ik heb rond 9.00 uur de verloskundige gebeld en de geboortefotograaf geappt. Aan het einde van de ochtend besloot de verloskundige dat we het beste toch naar het ziekenhuis konden gaan. Ik kon er mijn vinger niet op leggen maar voelde wel dat ze gelijk had. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis sloeg het om en we waren nog maar net op de verloskamer toen onze tweede dochter geboren werd. Een hele korte navelstreng dus echt lekker knuffelen zat er nog niet in. Ik wilde dolgraag een halve lotus maar het leven had andere plannen: de placenta liet niet los. Uiteindelijk toch besloten de navelstreng door te knippen. De sfeer in de kamer sloeg om, er ontstond paniek. Die placenta moest nu echt komen. Gelukkig viel het bloedverlies mee dus ik had nog even. Uiteindelijk heeft de gynaecoloog hem 1,5u na de geboorte er op de verloskamer uit gekregen. Mijn held. De geboortefotograaf heeft een foto van de gynaecoloog met de placenta in haar handen, die foto heeft mij enorm geholpen bij het verwerken van mijn bevalling. Na deze bevalling was ik ook 1000% overtuigd, ik word geboortefotograaf.
Voor mijn man was het ook fijn om de geboortefoto’s te hebben. Hij kon zich ontfermen over onze dochter en terugzien op de foto’s dat hij tot grote steun was geweest ook al voelde hij zich toen enorm machteloos.